Nişanlım bacaklarımın protez bulunduğunu toplumsal medyadan öğrenmiş

O, hepimize esin ve ümit veren gerçek bir rol model. 4 yaşlarında top ardında koşarken, feci bir kaza yapıyor ve sol bacağını kaybediyor. Fakat hayata küsmek yerine daha sıkı bağlanıyor. Ailesi de onu sonuna kadar destekliyor, o da azmediyor ve sonrası film benzer biçimde… Başarıdan başarıya koşan genç bir sporcuya dönüşüyor. Hepimizin ondan öğreneceği fazlaca şey var. Türkiye ve dünyada ‘Ampute Messi’ olarak tanınıyor. Huzurlarınızda Ulusal sporcumuz Sulh Telli.

HAYAT BANA KÜSMEYE DÜNDEN HAZIRDI AMA BEN HAYATA KÜSMEDİM

İnsanların hayatlarının film olmasına alışkınız fakat hayattayken filmi çekilen ender insanlardansınız. Neler hissediyorsunuz?

Sanırım kimi zaman ödüllendirilmek ya da yad edilmek için ölümü beklemeye gerek yokmuş. Bu benim düşümdü, hayallerimden biriydi. Hislerimi anlatacak kelime bulmak fazlaca zor. Her insana nasip olmaz. Hayatta her şey mümkün.

O vakit, filmi başa sarıp sizi daha yakından tanıyalım, iyi mi bir hayata gözlerinizi açtınız?

Bir gecekonduda dünyaya geldim. Annem ev hanımı. Babam inşat işçisiydi. Aileden yana fazlaca şanslıydım hep. Fazlaca şefkatli bir ortamda büyüdüm. Annem de babam da bana fazlaca düşkündü. Bacağımı kaybetmeme sebep olan kazadan sonrasında, daha da üzerime titrediler. Fakat hiçbir vakit bana acıyarak yaklaşmadılar. Hep kendi ayaklarımın üstünde iyi mi duracağımı öğretmeye çalıştılar.

Pes etmemeyi ailenizden öğrendiniz o halde?

Hem de iyi mi! Onlar da pes etmek nedir bilmezler. Babam ve annem ruhsal olarak fazlaca kuvvetliydi, kaza sonrası bu bana fazlaca iyi geldi… Tüm bu başarılarımın mimarı onlar.

Hayatınızı kökten değiştiren o kaza olduğunda kaç yaşındaydınız ve iyi mi oldu?

Dört yaşındaydım. Bahçenin dışına kaçan topun peşinden gittiğimi hatırlıyorum bir tek… Kaza anını asla hatırlamıyorum. Birazcık kendime geldiğimde annemin kucağındaydım, onun çığlıkları hâlâ kulağımda… O talihsiz kaza sonucu bacağımı kaybetsem de hayallerimi asla kaybetmedim. Annem, babam beni hep destekledi. En kıymetli antrenörlerim onlar oldular.

Sonrasında “Niçin ben?” diye isyanlar başladı mı?

Asla isyan etmedim, niçin ben diye asla sormadım. O talihsiz kaza sonucu bacağımı kaybetsem de hayallerimi asla kaybetmedim. Annem, babam beni hep destekledi. Hatta bir şey söylesem şaşırırsın.

Nedir?

Seneler sonrasında o minibüsün şoförüyle de tanışma fırsatım oldu. Dedim ki; “Abi üzülme.” Zira o da senelerce suçluluk duygusuyla yaşamış. Bunu bilerek kim yapar ki? Talihsiz olarak gördüğümüz bazı olayların bizlere neler getireceğini asla bilemiyoruz.

İnanamıyorum hakikaten muhteşemsiniz… Peki buralara geliş öykünüz iyi mi gelişti?

Ilkin ellerimin üstünde yürümeyi öğrendim, sonrasında yatağın üstünde takla atmayı. Sonrasında okulun jimnastik takımında yer aldım. Gösterilere her çıktığımda beni alkışlayan eller, başardığımın göstergesi oldu ve asla vazgeçmemem için beni motive etti.

ŞANSIMI KENDİM YARATTIM…

Futbola iyi mi başladınız?

Jimnastikten sonrasında hayatıma futbol girdi. Futbol, çocukluğumun en güzel oyunuydu. Gövde Eğitimi dersi günlerini iple çekiyordum. Bigün, öğretmenim Murat Altıntaş, beni, gazilerimize rehabilitasyon olması amacıyla hayata geçirilen ‘ampute futbol’la tanıştırdı. Beni Ankara’ya götürdü, antrenmana katıldım. Bir ay sonrasında da ulusal ekip kampına çağırıldım. 18 yıl süresince, ülkemi ulusal takımda temsil ettim. Hep gayretli bir insan oldum. Şansımı da çaba ederek ve fazlaca emek harcayarak yarattım. Doğal ki daima destekçim olan akrabalarım de benim en büyük şansım.

Şimdi de bu büyük başarı öykünüz film oldu. Iyi mi hissediyorsunuz?

Halen gözlerim doluyor. Yapımcımız Hünkar Doğan, bana gelip projeyi anlattığında mutluluktan havalara uçtum. Vefat eden insanların yaşamı genel anlamda beyazperdeye aktarılıyor, fakat ben bunu 35 yaşlarında yaşarken gördüm. Fazlaca şanslıyım. İnsanların yaşarken değerinin bilinmesi fazlaca mühim. Bigün birinin çıkıp hayatımı beyaz perdeye taşıyacağını biliyor ve inanıyordum.

“Ampute Messi” diye anılmak hoşunuza gidiyor mu?

Kimin hoşuna gitmez ki! Messi sevilmez mi? Hayatımda örnek aldığım en kıymetli futbolcular; Messi, Ronaldo ve Ronaldinho…

YILLARCA ‘YAPAMAZSIN’ DEDİLER

Asla mi bir olumsuzlukla karşılaşmadınız? Her şey toz pembe miydi?

Olmaz olur mu, çook! Fakat ben onları görmedim, duymadım. Alıştırmaya çalışmış oldukları kalıplara sokmadım kendimi. “Yapamazsın!” kelimesini senelerce duydum. Hâlâ duyuyorum. Bunun asla önemi yok, vız gelir tırıs gider bana. Hayata küsmüş olsam, yaşam bana küsmeye dünden hazırdı… Hiçbir vakit buna izin vermedim. Ben başardım, siz de başarabilirsiniz! Yeter ki isteyin ve hayallerinizden asla vazgeçmeyin!

Bu kadar yaşam dolu olmayı, hayatla barışık olmayı iyi mi başardınız? Bunda zorlananlara ne tavsiye edersiniz?

Elinizdekilerin kıymetini bilin. Bir göz, bir parmak, bir burun, kulak, bir saç teli… Şu an bilincinde bulunmadığınız elinizdeki bu uzuvlar, sizin için aslen bir nimet. Elinizden bir tanesi yitik gittiğinde sadece anlarsınız. O nedenle sahipken ilişkin olmayı bilin, sizden gidince üzülmek boş.

Spor hayatınıza iyi mi girdi ve olmazsa olmaz parçanız oldu?

İlkokuldayken bizim okula birkaç öğretmen staja gelmişti, okul bahçesinde koşmam onları fazlaca etkilemiş. Derslik öğretmenime niçin protezimin olmadığını sormuşlar. “Ailesinin durumu yok” yanıtını alınca, bir kampanya başlattılar. Sayelerinde iki ayakla yürümenin heyecanını ve mutluluğunu yaşadım.

Öğretmenlerin duyarlılığı, vizyonu da fazlaca mühim bu şekilde durumlarda değil mi?

Hem de fazlaca! Yaşamdan da soğutabilirler hayata da tutundurabilirler. Ben fazlaca şanslıydım bu mevzuda. Gövde Eğitimi Öğretmenim Nevzat Kankuş yardımıyla jimnastikle tanıştım. Ben kendime, o da bana inandı. Bu sıkıntılı yolda, akrabalarım kadar öğretmenlerimin de fazlaca büyük emek ve destekleri oldu. Hepsini sevgiyle anıyorum.

NİŞANLIM BACAKLARIMIN PROTEZ OLDUĞUNU SOSYAL MEDYADAN ÖĞRENMİŞ

Hususi hayatınız bu durumdan iyi mi etkilendi?

Hayata karşı mücadelem hep bir başarıya endeksli geçti fakat ‘ne vakit evlenirim, evlenir miyim?’ düşüncesine asla girmemiştim. Hayatım kamplarda, yarışmalarda geçti. Sonrasında karşıma öyleki biri çıktı ki, “işte bu, ben bu kişiyle bir yuva kurabilirim” dedim. İki ay oldu nişanlanalı. Rümeysa ile tanıştığımızda durumumu asla fark etmedi, protezim vardı düşünün. Hemen sonra toplumsal medyada görmüş fakat asla sormadı bile. Sonrasında bu mevzuyu konuştuğumuzda bağlarımız daha güçlendi. Bambaşka bir duygusal boyuta geçtik.